Software Defined Networking-SDN

شبکه بندی توصیف شده نرم‌افزاری، یک روند جدید در شبکه کامپیوتری است که در سال 2008 توسط دانشگاه برکلی و استنفورد ابداء شده است. این روش به مدیر شبکه (administrator) اجازه می‌دهد تا سرویس‌های لایه پایین شبکه خود را با یک لایه تجرید مدیریت کند. این کار با جدا کردن سیستمی که درباره محل ارسال ترافیک تصمیم گیری می‌کند، از سیستمی که این ترافیک را فوروارد می‌کند، انجام می‌شود.
شبکه بندی بر اساس پروتکل اینترنت IP، بر مبنای AS ها تشکیل شده است. این پیاده سازی، گسترش شبکه را با گسترش تعداد این سیستم‌ها به عنوان هاپ امکان پذیر می‌سازد. این هاپ ها بسته‌ها را به مقصد معین بعدی انتقال می‌دهند. این روش هم ساده است و هم قابلیت گسترش مناسب دارد. مفهوم AS مطرح شده در این روش، اجازه تغییر مقصد مشخص بدون تغییر مشخصه خودش همراه با همکاری سرویس تحویل بسته، نمی‌دهد. به این معنی که یک مقصد در صورتی می‌تواند محل خود را تغییر دهد و همان شناسه قبلی را داشته باشد، که مسیر تحویل بسته به آن این امکان را بدهد. محل جغرافیایی مقصدها، که با کارت شبکه آن‌ها مشخص می‌شود، مشخص کننده شناسه آن‌ها است. استفاده تنها از AS ها، قابلیت استفاده از روش‌های دیگر شناسایی که مبتنی بر کیفیت باشند را دشوار می‌کند، مانند گروه بندی منطقی، کنترل دسترسی، کیفیت سرویس و امثال این‌ها.

SDN به یک مدیر شبکه اجازه می‌دهد که کنترل ترافیک شبکه را از طریق برنامه نویسی و بدون دسترسی فیزیکی به سویچ‌های شبکه، کنترل کند. توسط SDN می‌توان یک پلن کنترل شبکه منطقی ایجاد کرد، در حالی که شبکه سخت افزاری به صورت فیزیکی از این پل داده جدا است. برای مثال، یک سویچ شبکه بسته‌ها را انتقال دهد، اما یک سرور جدا پلن داده را مدیریت کند. جدا کردن پلن داده، امکان تعریف توزیع داده را، جدا از مدل داده فراهم می‌کند.

یکی از کاربردهای اساسی این روش، در IaaS است. ترکیب این روش با پردازش مجازی و ذخیره سازی مجازی، امکان شبیه سازی تخصیص منابع ارتجاعی را می‌دهد و اگر هر کدام از سازمان‌های استفاده کننده از این فن‌آوری به مدیریت ترافیک بسیار زیادی احتیاج داشته باشند، می‌تواند این کار را انجام دهد. تخصیص منابع در این روش به صورت ایستا به فراخوانی بین پردازشی تبدیل می‌شود.